Kort verhaal: miss always late
Roos is een chaotische dertiger, soms een beetje onzeker & komt altijd overal te laat. In dit korte verhaal komt Roos door iets zeer onwaarschijnlijks, maar waargebeurds weer eens te laat voor haar yogales. In dit magische verhaal, vol herkenning, lees je waarom.... In het midden van een typische, hectische ochtend in de chaos van de drukke stad - rennend op haar eigen chaotische manier - besefte Roos dat ze, opnieuw, te laat was voor haar yogales. Laten we eerlijk zijn, het feit dat Roos zich deze ochtend in haar roze yogabroek had gehezen & op haar vrije dag überhaupt nog een yogales volgde, was op zichzelf al een soort van spirituele groei.
Dat ze weer te laat zou komen, was voor haar ook niets nieuws. Roos stond bekend om haar chronische gebrek aan punctualiteit. Maar deze keer had ze een goed excuus, altans dat vond ze zelf. Ze was opgehouden door iets heel ongebruikelijks… Terwijl ze zich snel door het stadspark richting haar yogastudio bewoog werd ze opgehouden. Een man, z’n type met van dat veel te lang en veel te viezige haar, drukte een flyer in haar hand. En terwijl deze man een praatje met probeerde te maken, kapte roos het gesprek meteen af met de woorden: ‘ik ben al te laat….’
En desondanks dat ze dus in eerste instantie zowel de man als de flyer negeerde viel haar oog toch op de flyer. Verbaasd keek Roos naar de flyer, die een foto toonde van een gigantische, zwevende roze boeddha, omringd door een stralend, paars licht. Het was een flyer van een evenement. Een van de meest zweverige & lelijkste flyers die zij in tijden had gezien. 09.30 - Yoga in het Park met Guru Yan. Ik beloof je spirituele groei, verlichting & innerlijke rust. Deze woorden stonden in z’n lelijk, neonkleurig veel te ouderwets lettertype gedrukt. Roos pakte de flyer aan & zo snel als ze rende gooide de lelijke flyer ook weer in de prullenbak. Zo, een lesje canva kan deze man wel gebruiken. ‘Jeetje, wat een gezweefteverij...' Zonder verder opgehouden te worden vervolgde ze haar weg naar de plek waar ze volgens vast ritueel elke woensdagochtend om 9 uur moest zijn. Veel te laat & hijgend kwam ze bij haar fancy studio aan. Haar leraar, een kalme & bedachtzame ziel, glimlachte vriendelijk en verwelkomde haar. Ga maar snel lekker zitten en laat de hectiek van de dag van je schouders glijden. Deze woorden irriteerde haar. Hoe kalmer de energie in de ruimte werd, hoe ongeduldiger Roos werd. Jeetje, de ellende van het ongemak. Dat is niet iets wat ze erbij vertellen in die podcasts over verlichting voor dertigers & dat bestseller boek over manifesteren. 'Ach, we doen maar mee.' Terwijl ze daar zo zat viel haar oog op het altaar dat de ruimte met haar aandacht vulde. Normaal zorgde dit altaar voor harmonie, nu was het een lelijke, roze neonachtige boedha die letterlijk haar aandacht trok. Vreemd, heel vreemd. Deze boedha pastte helemaal zo niet bij het zachte intereur van de lichte studio. Terwijl haar les vorderde, kon Roos haar gedachten niet van de lelijke zwevende boedha van de flyer houden. Van de lelijke boeddha op het altaar overigens ook niet. Het leek wel een exact kopie van de flyer. De neon letters van de flyer prikte nog in haar ogen. Spirituele groei, verlichting & innerlijke rust. Spirituele groei, verlichting & innerlijke rust. Spirituele groei, verlichting & innerlijke rust. Als een mantra herhaalde de woorden zich continue terwijl ze de instructies van de meditaties van haar leraar met aandacht probeerde te volgen. Is dit het dan? Z’n teken van manifestatie waar ze altijd over hebben? Deze roze, afschuwelijk lelijke boeddha voelde echt als een teken. Z'n teken dat je volgende boeken niet kon negeren. De klok van de yogales tikte af en toen de veelste ongemakkelijke yogales eindigde, wist ze het zeker. Ze moest uit haar comfortzone & haar gevoel achterna. Toen de klok 10.00 uur sloeg haalde haar leraar haar eindelijk uit haar oncomfortabele meditatie en was Roos vrij om te gaan. Als een bezetene rende ze terug naar het park, daar waar die man haar die flyer ongevraagd in haar face had gedrukt. Daar waar het evenement van spirituele groei & verlichting zou moeten plaatsen vinden. Daar waar haar gouden beloftes werden gedaan. Dat ze overigens ook voor dit evenement te laat zou komen was een feit. Hijgend kwam Roos bij het spirituele evenement aan. Het was er enorm druk & tussen de menigte vond ze een plekje. Het podium werd gevuld door de aanwezigheid van een man. Dat dit de beste man moest zijn, dat wist ze zeker. Een man met baard & een zacht gezicht dat precies uitstraalde wat je zou verwachten van iemand die spirituele verlichting predikte, vulde het podium. En hoewel zijn bijeenkomst al lang begonnen was, ging ze al snel mee in de woorden van de begeleide meditatie die gegeven werd. Ze besefte dat ze de rest van de dag vrij was. Ze hoefde verder eigenlijk niks. Roos ervaarde de rust & kalmte waar zij tijdens haar eerste les van die ochtend zo naar op zoek was. Ze hoefde even niet meer te rennen, letterlijk & figuurlijk. Ze ervaarde een bepaald soort kalmte & ein-de-lijk kon ze de hectiek van de dag van haar schouders laten glijden. Niet omdat iemand zei dat ze dat moest doen, maar omdat ze het liet gebeuren. "Soms moeten we te laat komen om op het juiste moment aan te komen." waren de rake woorden waarmee Guru Yan het event afsloot. Dit is een reminder voor jou. Een reminder dat innerlijke rust & kalmte niet afhangen van externe factoren. Innerlijke rust zit in jou, diep van binnen, wachtend om ontdekt te worden wanneer jij zelf besluit wat je moet doen & luistert naar jouw gevoel. Soms moet je te laat komen om op het juiste moment aan te komen, lieve jij.